ŞİİRLERLE ÖLÜM VE ÖTESİ 1

1. YAŞADIĞIMIZ DÜNYA
Gelin! Önce dünyaya bakalım,
Tefekkür edelim, ibret alalım.
Boşlukta dönen bir gezegendeyiz,
Her an uzayın başka yerindeyiz.
Kaptansız, yakıtsız bir gemideyiz,
Şu anda kim bilir, nerelerdeyiz.
Dünya denilen bu uzay gemisi;
Yalandır, fânidir gerçek simgesi.
Çekim gücüyle bağlamış bizleri,
Gün gelir, altına alır bizleri.
Ne yapalım! Başka bir dünyamız yok!
Başka gezegenlerde bize hayat yok!
O güzelim cennetten sürgün geldik,
Öz vatanımızdan gurbete geldik.
Gerçek mü’minler, dünyayı sevemez,
Dünya’yı, cennete tercih edemez.
Çünkü, hubbul vatan minel-imân’dır
Öz vatanın sevgisi imândandır.
***
Yalan dünya bir an durmadan döner,
Yolcuları sürekli iner, biner.
Hani..? Nerde..? bizden önce gelenler,
Dövüş, kavga birbirini yiyenler!
Nerede Firavun, Şeddat, Nemrutlar,
İlâhlık davasına kalkışanlar?
Sultan Süleyman’a kalmadı dünya,
Lokman Hekim’i de yuttu bu dünya.
Demek ki, bu dünya gerçekten yalan,
Sonunda pişman oluyor aldanan.
Gel kardeş! sen aldanma bu dünyaya,
Secde et, yalvar o güzel Mevla’ya.
Allah dostları “Yalan dünya” demiş,
Âhiret azığına önem vermiş.
İnşâAllah bizde öyle yapalım,
Yalnızca Rabbimize kul olalım..
2. ÖLÜM
Ölüm anılınca sakın ürperme!
Aman! Bunun da sırası mı deme.
Belki çok gençsin, ölümü sevmezsin,
Ama kadere boyun eğeceksin.
Bak! Yerin altında nice gençler var
Sözlüler, nişanlılar, evliler var.
Canlıların ortak kaderidir bu,
Değişmeyen ilâhi kanundur bu.
Bütün canlılar ölümü tadacak,
Ölüm meleği canları alacak.
Sonra; teneşir, kefen, tabut derken…
İnsan kendini mezarda bulacak.
Ölümü yasaklayan kanunlar çıksa,
Bütün ülkeler bunu onaylasa,
Kanunlar, kararlar beş para etmez,
İlâhi kanuna karşı gelinmez.
Kim olursan ol sen de öleceksin,
O bembeyaz kefeni giyeceksin.
Benim diyen yiğitler yeraltında,
Ölümü tattı sultan Süleyman da.
İnsana, cinlere emir verirdi,
Kuşun, karıncanın dilin bilirdi.
Nice Lokmanlar, hekimler öldüler,
Onlar da karanlık kabre girdiler.
Ya Rab! Kimse kalmıyor bu dünyada,
En üst makamlarda oturanlar da..
***
Her gün Minâreden salâ verilir,
Filan öldü diye haber verilir.
Yakında bizim salâmız verilir,
Ahmet Tomor bugün öldü denilir.
Bir bir gidiyor dost ve ahbaplar
Hayal değil, birer gerçektir bunlar.
Bizim de kapanacak gözlerimiz,
Bizim de bağlanacak alt çenemiz.
Ruhsuz bedenimiz yerde yatacak,
Dostlar ürperip karşıdan bakacak.
Sararıp solacak güzel yüzümüz,
Konuşmaz olacak güzel dilimiz.
Ah kardeş! Ne hale gelecek insan,
Cenaze adını alacak insan.
Gelin dostlar gelin! Tevbe edelim,
Ne olur! Günahları terk edelim.
Başımızı örtelim kapanalım,
Nefsimizi, çevremizi aşalım.
Namazımızı düzenli kılalım,
Ne olur! Ölümü unutmayalım..
***
Ölüm yatağına yattığın zaman,
Hayattan ümidin kestiğin zaman,
Bomboş geçen ömrün için yanarsın,
Ah!... Ah!... diyerek ciğerin yakarsın.
Dünyanın son ışıkları sönerken,
Son ümitlerin bir bir tükenirken,
Ürkek ürkek etrafına bakarsın,
“Dünyaya aldandım!” diye ağlarsın.
Sayılı nefeslerin tükenirken,
Hararetten ciğerlerin yanarken,
Gözünden mânevi perdeler kalkar,
Melekler, ruhlar görünmeye başlar.
O anda amel defterin dürülür,
Günahın, sevabın tek tek görülür.
Sevapların nur gibi ışık saçar,
Günahların kapkara dehşet saçar.
O an şeytan imânına saldırır,
İmânın zayıfsa, seni aldatır.
Son nefeste, son imtihan olur,
Mü’mine, melekler yardımcı olur.
Kalbinde var ise gerçek imânın,
Korkma! Aldatamaz seni şeytanın.
Azrâil uzaklardan belirince,
Korkup ürperirsin, O’nu görünce.
Aklın gider, acı canına vurur,
O anda âşıklar Cânân’ı bulur.
Kazanıp kaybettiğin belli olur,
Yerin ya Cennet ya Cehennem olur.
Azrâil alınca tatlı canımız,
Solar yüzümüz, donar kanımız.
Yıkıldı hayaller, bitti dünyamız!
Yalan dünyaya biz de aldanmışız.
Kim olursan ol, sonun bu olacak,
Ünvanın adın cenâze olacak.
Makamın, rütben geçersiz olacak,
Bütün servetin ellere kalacak.
Yardım et Allah’ım! Son nefesimde,
Seni zikredeyim, her nefesimde.
Kulum de yeter! Sana kul olayım,
Dilersen yolunda kurban olayım.
Beni sen yarattın, başka Rabbim yok.
Kâinat bütündür, başka ilâh yok..
3. EVDEN MEZARA
Duyulunca senin ölüm haberin,
Koşuşur dostun, komşun, yakınların.
Bir anda evin düzeni bozulur,
Yavruların gözyaşına boğulur.
Sen öldün, adın cenaze oldu,
Eşin dul, yavruların yetim oldu.
Bak! Sen ölünce her şey altüst oldu,
Eşin dostun senden ürperir oldu.
Gelenler hepsi baş sağlığı diler,
Sana da Rabbimizden rahmet diler.
Kimi der ki, ne iyi bir insandı,
Kimi der ki, dağ gibi bir aslandı.
Kimileri kefen, tabut peşinde,
Kimileri mal kaçırma derdinde.
Gerçi bunlar hep olağan şeylerdir,
Her insanın başına gelen şeylerdir.
Sen sırtüstü hareketsiz yatarsın,
Gelenlere şaşkın şaşkın bakarsın.
Bilincin var, bedene sözün geçmez,
Organların sana itaat etmez.
Ah! Elin, ayağın hareket etse,
Onlara bir kez daha sözün geçse.
Ağlayarak saçın, başın yolarsın,
Boşa geçen ömrün için yanarsın.
Gece gündüz demeden çalıştığın,
Helal haram demeden kazandığın,
Dostuna mı, Düşmana mı kalacak?
Hesabını Allah sana soracak!
İhtirasla sarıldıysan dünyaya,
Namazların kaldı ise kazaya,
Pişman oldun ama, iş işten geçti,
Tevbenin yalvarmanın vakti geçti.
***
Kefenin biçilip hazır olunca,
Cenazen dışarı çıkarılınca,
Teneşir üstünde yıkarlar seni,
Bembeyaz kefene sararlar seni.
O kefen ki, son gömleğin olacak,
Kabre giden tek servetin olacak.
Son bineğin tahta tabut olacak,
Lüks oton, kim bilir kime kalacak?
Sen bunları ürpererek izlersin,
Ah! Benim başıma da geldi dersin.
Ne hayal! Ne rüyâ! Bunlar bir gerçek,
İşte o an, kuvvetli imân gerek.
Kefeni giyip, tabuta binince,
Cenazemiz hazırdır denilince,
Hoca dua eder, herkes âmin der,
Sonra, hakkınızı helal edin der.
Artık yavaş yavaş yola çıkılır,
Yavruların tabutuna sarılır.
Hazin bir çıkışın olur evinden,
Çocuğundan, yakınından, eşinden.
Duygusal anlar yaşanır orada,
Kalp yanar, gözler yaşarır o anda.
Son kez evine, eşine bakarsın,
Dünyanın yalan olduğun anlarsın.
Dünyaya tek geldin, tek gidiyorsun,
Ah! Kapkaranlık kabre gidiyorsun.
Yolun önce câmiye uğrayacak,
Ve cenaze namazın kılınacak.
Câmileri seven bir kişi isen,
Beş vakti kılan gerçek mü’min isen,
Câmi sana huzur, güven verecek,
Korkuların yavaş yavaş gidecek.
Câminin yanında musallâ taşı,
Yatırırlar seni kıbleye karşı.
Namazın kılar cemaatle imam,
Bu işinde olur böylece tamam..
4. KABİRDE SORGULAMA
Tabutunu alırlar musalladan,
Kabir yolculuğu başlar oradan.
Sessiz bir yolculuk başlar mezara,
Görenler acır, çekilir kenara.
Bak! Neler geldi şu garip başına,
Kimse bakmıyor senin göz yaşına.
Ürperirdin kefen, tabut, mezardan,
Kopamazdın şu yalancı dünyadan.
Kefeni giydin, son gömleğin oldu,
Tabuta bindin, son bineğin oldu.
Mezara gidiyorsun, dönüşün yok!
Bağırsan çağırsan bir faydası yok!
Evinde kalsan, kokar leş olursun,
Evine, çevrene zararlı olursun.
Kimse kabul etmez ki artık seni,
Ancak kara toprak kucaklar seni.
Bitti artık dünya ile savaşın,
İmân ile Kur’an olsun yoldaşın.
Cemaat yaklaşınca kabristana,
Son defa bakarsın yalan dünyana.
Nasıl aldandım ki diye yanarsın,
Korku ile mezarına bakarsın.
Açılan mezarın seni bekliyor!
Sorgu meleği acele ediyor!
Bak! Senin köşkün şu mezar olacak.
Ancak iki metrekare olacak.
Koltuğun, kanepen toprak olacak,
Yatağın, yorganın kefen olacak..
***
İşte, kabristana geldi kafile!
Bağırmak, çağırmak artık nafile!
Gireceksin mezara takdir öyle,
Rabbimizin kesin kanunu böyle.
Başka kanunlar geçersiz orada,
Yalnız ilâhi kanun geçer orda.
Mezara indirirler incitmeden,
Senin gördüğünü, onlar görmeden.
Kur’an okuyup, dua ederler,
Sonra kalkıp, işlerine giderler.
Can dostların giderken yavaş yavaş,
Kabrinde kopacaktır büyük savaş.
Hayal gibi geçti dünya hayatın,
Yalnız kaldın, gitti bütün dostların.
Gidenlerin arkasından bakarsın,
Ayak seslerini tek tek duyarsın.
Konuşarak, gülüşerek giderler,
Seni yalnız bırakarak giderler.
Ah! Sanki dün doğdum, koştum, oynadım,
Hani nerede dostlarım, evladım?
Şu an gerçekten mezarda mıyım ben?
Korkunç kâbuslar mı görüyorum ben?
Kâbus mu? Rüyâ mı? Hayal mi? derken,
Sorgu melekleri gelir göklerden.
Meleklerin adı Münker-Nekir’dir,
Sesleri gök gürlemesi gibidir.
Heybetle “Rabbin kim?” diye sorarlar!
“Seni yaratan kim?” diye sorarlar!
Günahtan kaçan gerçek mü’min isen,
Yüce Allah’a kulluk etmiş isen,
Hiç korkmadan melekleri dinlersin,
“Rabbim ALLAH!“diye cevap verirsin.
Sonra Dinin, Peygamberi sorarlar,
Bunların da cevabını alırlar.
“Dinim İslâm, başka din bilmem! “ dersin,
“Dünyada İslâm’ı yaşadım” dersin,
“Peygamberim de Muhammed’dir” dersin,
“Peygamberimi çok severim” dersin.
Sevincinden aslan gibi kükrersin,
Kelime-i Şehadet getirirsin!
İmânın parlar, kabrinde NUR olur,
Kabrin hem geniş hem aydınlık olur.
Namaz, nur şeklinde yardımcın olur,
Sâlih mü’minler, arkadaşın olur.
Ölen yakınların hepsi gelirler,
Seninle açıkça sohbet ederler.
Münker-Nekir sevinerek giderler,
Artık sana korku, hüzün yok derler.
Kabrin Cennet bahçesi olur,
O an sana, en büyük bayram olur.
Huzur, güven, ruhsal zevke erersin,
Neden daha önce ölmedim dersin!..
***
İnançsız, imânsız, putperest isen,
Din karşıtı, baskıcı, zâlim isen,
Abdestsiz, namazsız, alkolik isen,
Allah’a isyan eden bir kul isen,
Aşırı korkudan şoka girersin,
Her tarafı kapkaranlık görürsün.
Meleklere bir cevap veremezsin,
“Benim Rabbim Allah’tır!” diyemezsin.
Çünkü Allah’a imân etmemişsin,
Güzel Allah’a kulluk etmemişsin.
Dinini, Peygamberi bilemezsin,
İslâm dışı sapık yola gitmişsin.
Boşa geçmiş senin dünya hayatın,
Ruhun duymamış imânın tadın.
“Allah!” diyeceğine “Gool!” demişsin,
Ekran başında ömrün tüketmişsin.
Kur’an yerine müzik dinlemişsin,
Namazdan kaçıp, alkol tüketmişsin.
Günler düzenleyip, yiyip, içmişsin,
Dostlarınla doyasıya gülmüşsün.
Münker-Nekir üzülerek giderler,
Senin için başka çâre yok derler.
Sonra korkunç azap meleği gelir,
Mezarını Cehennem’e çevirir.
Cehennemden pencereler açılır,
Gayyalardan sıcak sular fışkırır!
Kabrin kapkara zindan gibi kararır,
Günahların yılan gibi saldırır!
Kıyâmete kadar azap çekersin,
Ölen dostlarınla görüşemezsin.
Anam beni doğurmasaydı dersin!
Dünyada hiç yaşamasaydım dersin!..
ALINTIDIR ölüm ve ötesi ahmet tomor hoca efendi

1. YAŞADIĞIMIZ DÜNYA
Gelin! Önce dünyaya bakalım,
Tefekkür edelim, ibret alalım.
Boşlukta dönen bir gezegendeyiz,
Her an uzayın başka yerindeyiz.
Kaptansız, yakıtsız bir gemideyiz,
Şu anda kim bilir, nerelerdeyiz.
Dünya denilen bu uzay gemisi;
Yalandır, fânidir gerçek simgesi.
Çekim gücüyle bağlamış bizleri,
Gün gelir, altına alır bizleri.
Ne yapalım! Başka bir dünyamız yok!
Başka gezegenlerde bize hayat yok!
O güzelim cennetten sürgün geldik,
Öz vatanımızdan gurbete geldik.
Gerçek mü’minler, dünyayı sevemez,
Dünya’yı, cennete tercih edemez.
Çünkü, hubbul vatan minel-imân’dır
Öz vatanın sevgisi imândandır.
***
Yalan dünya bir an durmadan döner,
Yolcuları sürekli iner, biner.
Hani..? Nerde..? bizden önce gelenler,
Dövüş, kavga birbirini yiyenler!
Nerede Firavun, Şeddat, Nemrutlar,
İlâhlık davasına kalkışanlar?
Sultan Süleyman’a kalmadı dünya,
Lokman Hekim’i de yuttu bu dünya.
Demek ki, bu dünya gerçekten yalan,
Sonunda pişman oluyor aldanan.
Gel kardeş! sen aldanma bu dünyaya,
Secde et, yalvar o güzel Mevla’ya.
Allah dostları “Yalan dünya” demiş,
Âhiret azığına önem vermiş.
İnşâAllah bizde öyle yapalım,
Yalnızca Rabbimize kul olalım..


emegine saglik kardesim , Allah razi olsun paylasim icin

sizdende aro kardesim. ALLAH C.C. hayirli ölümler nasip etsin.

allah razi olsun sizlerden , gercekten okudugumda etkilendim.

güncel

güncel